اشعار

مرغ دل پَر می‌کشد گاهی مسافر می‌شود           در حریمی که کبوتر نیز شاعر می‌شود

از وفور نورها حیرت مکن غیر از بقیع           چـار آیـیـنه کجـا با هم مجـاور می‌شـود

روزگاری خواهد آمد همچو یاقوت کبود           بین مردم تـربت این بقـعـه نادر می‌شود

غربت این روزهایش را نبین، مثل نجف           در جـوارش حوزۀ عـلـمیه دائر می‌شود

گوش شیطان کر به زودی در مزار فاطمه           مـدح مـولایم عـلـی ذکـر منـابر می‌شود

تـازه از بـاب قـبــولـی زیـارت زائـرت           تا که سیلی می‌خورد آسوده خاطر می‌شود

یک سلام از دور، سهم ما کبوتر زاده‌ها           چشم دشمن کور، دل اینگونه زائر می‌شود

مرغ جان ناله کند بابتِ تخریب بقیع            زده آتش به دلم صحبتِ تخریب بقیع

وحدت آن روز نشد یار، مسلمانان را            تا اجانب نکـند جـرأت تخریب بقیع

فـتـنه و توطـئۀ آل وهاب، آل سعود            شیعه را شد سبب رقّت تخریب بقیع

بنویسید به لوح جگـر و صفحۀ دل            هشت شوال بُوَد ساعت تخریب بقیع

گر جـوانان مدینه حرِکت می‌کردند            چه کسی داشت مگر قدرت تخریب بقیع

ننگ بر سستی عهد عرب سازشکار            که بود غفـلتـشان علت تخریب بقیع

سرت ای مهدی موعود سلامت بادا            دهد آزار تو را محنت تخریب بقیع

حامیان متوکـل به حـرم شعله زدند            شد پس از کرب وبلا نوبت تخریب بقیع

گنبدی بوده و گلدسته و صحن و حرمی            به امامان سند حسرت تخریب بقیع

دشمنان از حـرم آل عـلی می‌ترسند            رو بخوان قصّه و کیفیت تخریب بقیع

بشکند دست کسانی که تعدّی کردند            نسلشان قطع شود زآفت تخریب بقیع

این ستم ریشه به تاریخ تـشیّع دارد            سیزده قرن بُوَد قِـدمت تخریب بقیع

خاکی که چون عرش خدا شأنش رفیع است            بی‌بقعه درگاهی ست که نامش بقیع است

بیش از نـیاز خـلـق اینجا جـامِ باده ست            ازبس که این میخانه در باطن وسیع است

اینجا قـیـامت را به خـلـوت می‌توان دید            زیرا که پنهان در دلش چندین شفیع است

با چـار امـامـی که کـریـم بن الکریــمند            حتّیٰ کرم در این حـرم عـبد مُطیع است

مهمان همیشه کاسه‌اش سرشار فیض است            آنجا که صاحب خانه را طبعی مَنیع است

هـمـسـایـۀ مـکّـه ست وقـتـی که مـدیـنـه            پس هرکه پابوسش می‌آید مُستطیع است

زائـر! نـمی‌فـهــمـد زیـارت کرده یا نه!            آنقـدْر که سِــیر زمان اینجا سَـریع است

آیــنـده‌اش را که تـصــوّر مـی‌کـنـم بـاز            در ذهنم از این صحن تصویری بَدیع است

بعد از ظهورِ حضرت مَعشوق، بی‌شک            اینجا تمام فـصلهایـش چون رَبـیـع است

با خاک یکسان کرده هرکس این حرم را            روز قیام منـتـقـم، وضعـش فَجــیع است

درد دل مـا بی‌تـو فـراوان شـده آقـا            دل‌هـا همه امـروز پـریشان شده آقا

بَـد مـی‌گـذرد زنـدگـی مــردم دنـیـا            بی‌تـو هـمۀ سال، زمسـتان شده آقـا

ای باب نجات همگان دست بجُنبان            تو نـیـستی و بَـد شدن آسان شده آقا

آرامـش دنـیای نـفـس گـیر، کجـایی            بدجور جهان بی‌سر و سامان شده آقا

حـال دل بـیـچـارۀ مـا تا تو نـبـاشی            مانند بقیعی است که ویران شده آقا

داده است به ما سوختگان جانِ دوباره            رویای بـقـیعی که چراغـان شده آقا

ای کاش نمی‌ریم و بـبـیـنیم که آنجا            چون کربـبلا یا که خراسان شده آقا

خـانه خراب کـرده مـرا قبرِ خاکی‌اَت            این روضه کُشته فاطمه را قبرِخاکی‌اَت

شـاهِ کَـرَم؛ امـیـرِحَـرَم، صـاحبِ عَـلَم            شد آتـشی به سـیـنـۀ ما قـبرِ خـاکی‌اَت

افـتـاده سـایـۀ عَـلَـمَـت بـر سـَرَم ولـی            بی‌سایه‌بان وُ صحن وُ سرا قبرِ خاکی‌اَت

قابی به پیشِ زائرتان در زیارت است            دیـوار وُ شـبهِ پـنجـره‌ها قـبرِخاکی‌اَت

صحنِ چهار نورِخدا سوت وُ کور وُ تار            سرفصل وُ متنِ روضۀ ما قبرِ خاکی‌اَت

بـایـد بـمـیـرم از غـمِ اربـابِ بـی‌کـفـن            دِق می‌دهد مرا به خـدا قـبرِ خاکی‌اَت

بارانِ چـشم‌هایِ تَـرَم نـدبه‌خـوان شده            شد ندبه خوان به امرِخدا قبرِ خاکی‌اَت

شبیه این زمین درآسمانها آسمانی نیست           ندارد وسعتی اما به وسع او جهانی نیست
بجای گنبد و گـلدسته کـفـترها نما دارند           نشانی ساختند آخر که مانندش نشانی نیست

کریمان هرچه که دارند را وقف گدا کردند           نگو اینجا چرا صحن و سرای آنچنانی نیست
به اجبار عده‌ای باب الکرم را روی ما بستند           به در مانده نگاه میزبان و میهمانی نیست
مدینه شهـر پیغـمـبر بگو تو لااقـل با ما           چرا روی سرخورشیدها پس سایبانی نیست؟
نه سینه زن نه یک دسته نه حتی یک حسینیه           همه آمادۀ اشکند اما روضه‌خوانی نیست
به یاد چادرخاکی بقیع امروز خاکی شد           وحالا زائرش جز مادری قامت کمانی نیست
همان مادر که آمد کوچه و با قدّ خم برگشت           بلایی برسرش آمد که آثارش نهانی نیست

نه ضریحی، نه رواقی و نه سقّاخانه‌ای           چـشم‌ها اینجـا نمی‌بـیـنند جـز ویـرانه‌ای

زائری اینجا نخواهد دید صحن و گنبدی           کـفـتری پیدا نخـواهـد کرد آب و دانه‌ای

سنگ اگر باشد در اینجا آب خواهد شد دلش           کوه خواهد بود اگر اینجا نلرزد شانه‌ای

چشم‌هایش ساغر خون دلش شد هر کسی           بی‌صداکرده ست نـذر خاک ها پیمانه‌ای

روضه خواندن؛ گریه کردن؛ فاتحه ممنوع شد           پاسخش چوب است وقتی که بجنبد چانه‌ای

روز و شب گرم طواف قبله‌های خاکی‌اند           با دو چـشم کاسۀ خـون دستۀ پـروانه‌ای

کافـران مأمور اجـرای امـور دین شدند           قـبـله بـاز افـتاده در دست بت بیگـانه‌ای

عاقبت یک روز خواهد ساخت روی این قبور           گـنبدی از شعـرهایش شاعـر فـرزانه‌ای

ای جـذبۀ ذی‌الحجّـه و شـور رمضانم            در شادی شعبان تو غرق است جهانم

تـقـدیـرِ مـرا نــور نـگـاه تـو رقــم زد            بایـد که شب چـشـم تو را قـدر بـدانـم

روی تو و خورشید، نه، روشن‌تر از آنی            چـشم من و آیـینه، نه، حـیران‌تر از آنم

در ســایـۀ قــرآن نـگــاه تـو نـشـسـتـم            باران زد و برخاست غبار از دل و جانم

برخاست جهان با من برخاسته از شوق            تـا حــادثــۀ نــام تـو آمــد بـه زبــانــم

عید است و سعید است اگر ماه تو باشی            ای جـذبۀ ذی‌الحجّـه و شـور رمضانم

پایانِ مهمانی و دیگـر فـرصتی نیست            دل کندن از این سفره کار راحتی نیست

از خـوب هایِ خوب تا بـدهـایِ بد را            قلباً پذیرفـتی و گـفـتی: دعوتی نیست!

در سجده‌هایِ شکر چشمانم پُر از اشک            دل بردن از چشم تو هم بد عادتی نیست

وقتِ اذان افـتـاد سـمـت مـن نـگـاهـت            داری هوایم را و جایِ حسرتی نیست

ذکـرِ «لکَ صمتُ» دم افـطـار یعنی؛            «أنت إلهی» پس به شیطان رغبتی نیست

از استجابت های تو بعـد از شبِ قدر؛            می‌گردم و در دست هایم حاجتی نیست

«ألغوث» هایم نذرِ «خلصنا من ٱلنار»            جوشن به تن دارم! خیالِ وحشتی نیست

آوردم و بخـشیدی و شـرمنـده کـردی            در اینکه «غفّار ٱلذنوبی» صحبتی نیست

شرمنده‌ام پس خط بزن با دست رحمت            هرگونه عصیان را اگر که زحمتی نیست!

با یا علی، خدا را با اشک چشم خواندم            با فاطمه دعا را با اشک چشم خواندم

وقت اذان مغرب، چشمم به سفره تا خورد            آیات هل اتی را با اشک چشم خواندم

دل مُـرده بـودم اما زنـده شدم دوبـاره            تا ختم الانبیا را با اشک چشم خواندم

دیـدم دلم گـرفـته، ذکـر حـسن گـرفـتم            با دوست ربّنا را با اشک چشم خواندم

وقتی در اوج گرما بی‌تاب و تشنه بودم            سالار کـربلا را با اشک چشم خواندم

فـوراً مرا خریـدند، هر بار پنج تن را            پنهان و آشکارا با اشک چشم خواندم

وقـتی دلم شکـست و یـاد حسین کردم            با خویش روضه‌ها را با اشک چشم خواندم

عالم به گریه افتاد، تا شرح غارت آن            مظلوم سر جدا را با اشک چشم خواندم

حـتی کفـن نکـردند آن پـیکـر رهـا را            جریان بوریا را با اشک چشم خواندم

از غربتش زبانم وقتی به لکـنت افتاد            باقـی ماجـرا را با اشک چشم خواندم

دارد غـروب مـاه خـدا می‌رسد رفـیق            پایان اشک و سوز و نوا می‌رسد رفیق

تا اینکه مـاه لطـف خـدا می‌شود تـمام            اتـمـام کـار اهـل بـکـا مـی‌رسد رفـیق

مـاه خــدا تـجـلّـی پــرواز بـنـده اسـت            پایان پَـر زدن به هـوا مـی‌رسد رفیق

قطع یقین بدان که در این ماه؛ عاقبت            با افـتخـار عـیـدی ما مـی‌رسد رفـیـق

فـردا گــدا بـرای گــدایـی کـجـا رود؟            پـایـان کـار شاه و گـدا می‌رسد رفـیق

این گریه‌های ما به خدا بی‌نتیجه نیست            برگ ضمانـتی ز رضا می‌رسد رفیق

هرکس که راه و شیوه او خط رهبری است            محشر به خدمت شهـدا می‌رسد رفیق

هم عاقبت به خیر و هم اینکه شود عزیز            هر کس به محضر علما می‌رسد رفیق

بـاور کـنـیـد با نـظـر لـطـف فـاطـمـه            روزی برات کرب و بلا می‌رسد رفیق

بعد از سه ماه گریه برآن شاه تشنه لب            باز این چه نوحه وچه عزا می‌رسد رفیق

بهـتـرین فـصل دعـا بود نمی‌دانستم            مـرغ آمین همه جا بود نـمی‌دانـستم

یا كریم دل من سی شب و سی روز تمام            در قـفـس بود و رها بود نمی‌دانستم

ندهد فرصت گفتار به محتاج، کریم            لطف، بی‌چون و چرا بود نمی‌دانستم

عابر كوچۀ دلتنگی و حیـرت بودیم            خانۀ دوست كجـا بود؟ نـمی‌دانـستـم

و خدا را به علی! باز قسم خواهم داد            صحبت از عشق خدا بود نمی‌دانستم

اگر چه بنـدۀ غـافـل، اگر چه نـادانم            به زیر دین تو هستم، همیشه می‌دانم

دلیل دارد اگر چـشم من ندارد اشك            مرا زمین زده این كـثرت گـناهـانم

خراب كرده‌ام و روز و شب كریم الصفح            میان سجدۀ توبه  تو را تو را خوانم

دلی كه جای تو باشد سراسرش نور ست            سیه شده دل من، چون رفیق شیطانم

دروغ و غیبت و تهمت مریض كرده مرا            طبیب من به علی پیش توست درمانم

به غیر تو همه دنبال نفع خود هستند            از اینكه دل نسپـردم به تو، پشیـمانم

انیس واقعی من فقـط خودت هستی            بدون نور حضور تو جسم بی‌جـانم

كرم نما كه كریمی و واسعه الرحمه            رسیـده‌ام به تـباهـی خـدای رحـمانم

همیشه آرزویم بوده تا كه جان بدهم            به راه مـهـدی زهـرا، امـام دورانـم

بیا به جان حـسیـنت ردم نكـن مولا            نگاه كن به فـقـیرت، شكـسته بنـیانم

حسین گـفـتم و از نام او دلـم لـرزید            بـیـاد كـربـبـلایـش دوبـاره گـریـانـم

قسم به گریه زینب غروب عاشورا            به لحظه‌ای كه صدا زد قتیل عریانم

این روزهـا که زمـزمـۀ یـار مـی‌کـنـم            خـیـلـی هــوای دیـدن دلــدار مـی‌کـنـم

در مـاه مـغـفـرت نـشـد آقا بـبـیـنـمـت            بـر بـی‌لـیـاقـتـی خـود اقـرار مـی‌کـنـم

یک بـار هـم نـشـد بـنـشیـنـم کـنـار تو            از بس که بر معاصی‌ام اصرار می‌کنم

این نفس سر کش از چه رهایم نمی‌کند؟!            این چه گناهی است که تکرار می‌کنم؟!

بار خـطـا کُـمـیـت مرا لـنگ می‌کـنـد            طیّ طـریق را ز چه دشوار می‌کنم؟!

این تحبس الدّعا شدنم بی‌سبب که نیست            از بس که رو به سفـرۀ اغـیار می‌کنم

گفتم به خود که حدّ اقل ای کریم شهر            یک شب کنار سفره‌ات افـطار می‌کنم

فـهـمـیده‌ای به درد تو آقا نـمـی‌خـورم            زیـرا خـلاف امـر تو رفـتـار مـی‌کـنم

من نوکـر تو هستم و محـتاج لطف تو            خود را به تو همیشه بـدهکـار می‌کنم

دل را که حجم معصیت آن را گرفته است            با اشک های روضه سبک بار می‌کنم

خـون جگـر ز دیـده سرازیـر می‌شود            وقـتی که یـاد کـوچه و دیـوار می‌کـنم

سیلی ز روی پوشیه دردش چگونه است؟!            این درد را به جان خود اظهار می‌کنم

احـیـا بـگـذشت و شب دیـدار نـیامد            این جمعه هم از دست شد و یار نیامد

دل خون شد و یوسف سر بازار نیامد            بس دیـده به ره مانده و دلـدار نیامد

چشمان به ره مانده سراغ از که بگیرند

وقت است که جامانده ز هجر تو بمیرد

سخت است که از محضر تو دور بمانم            وز روی چو خورشید تو مهجور بمانم

تا کی ز فـرامیـن تو مـعـذور بـمانم            در دوستی‌ات وصلـۀ ناجـور بـمانم

عمری ز رهت مانـده‌ام و عـار ندارم

حـتـی بـه سـحـر دیـدۀ بـیــدار نــدارم

اعمال من مُدعی انگار خراب است            با روزۀ نا خالص من کار خراب است

حالا دل من لحظه افطار خراب است            حال سحرم همچو شب تار خراب است

اصلا نکند نیـمه شبـم مال خـدا نیست

یا چشم و دلم هیچ به دنبال خدا نیست

هم سفرۀ ذکر تو نشد یک سحر من            قـرآن شب احـیا نـشد، تـاج سر من

توبه ز قنوتی که نشد بال و پَـر من            یک بار حـلال تو نشد چـشم تر من

العـفـو من انـگـار فـراتر ز لـبم نیست

مرضی رضای تو مگر نیمه شبم نیست

در پیش نگاه تو از این روی خجل؛ آه            از دست و زبان و قدم و دیده و دل؛ آه

از تـنگی و از تـیرگی خانۀ گـل؛ آه            در لحظۀ یاری تو از حال کسل؛ آه

ای وای اگــر از ره تـو بــاز بــمــانـم

در باز کـن آن گونه که هـمراز بـمانم

مُردیم ز هجـران تو ای یار کجایی            گـفـتـیم سحـر، یا دم افـطـار بـیـایـی

ای کـاش کـمی بـا دل ما راه بـیایی            همراه نخواهی مگر ای کرب و بلایی؟

یک بار بخـوان نوکر بیچاره خود را

رسوا مکـن این عـاشق آوارۀ خود را

سفره دارد جمع می‌گردد، گدا را عفو کن           باز هم خوبی کن و این مبتلا را عفو کن

دیگر از این توبه‌ها دارم خجالت می‌کشم           یا رب این شرمندۀ غرق خطا را عفو کن

بـر در این خـانه من بهـر امـیـدی آمـدم           پس، نگیر از من تو این حال و هوا را، عفو کن

دست خالی آمدم، با دست خالی می‌روم           یا کـریم این روسیاهِ بی‌نـوا را عـفو کن

پیـش مردم آبـروی بـنده‌ات را حـفظ کن           خوب و بد، در هم بخر، ای یار، ما را عفو کن

جان آقای خـراسان، جان سلطان غریب           هم وطن‌های علی، موسی الرضا را عفو کن

من گنهکار و تویی غفار، یا رب الحسین           جـان اربـابـم بیا این بـنده‌ها را عـفو کن

بوده‌ام این روزها مصداق فابک للحسین           گـریـه کـن‌های غـم کـربـبلا را عفو کن

جان آن که دست و پا می‌زد به زیر تیغ و تیر           حُـرّ تـوبـه کـردۀ بـی‌ادعـا را عـفـو کـن

ذرّه ذرّه معصیت کل وجـودم را گرفت           بـندۀ دنـیا شدن، بـال صعـودم را گرفت

خـواستم وارد شوم بر اهل توبه ناگهان           مشکلی عارض شد و راه ورودم را گرفت

من ضـرر از آرزوهـای بـلـنـدم دیـده‌ام           غافل از محشر شدن یک عمر، سودم را گرفت

وای از بی‌خیـریِ این چشم بی‌تقـوا شده           اشک های روضه‌ام، بود و نبودم را گرفت

عهـد بـستم با امام عـصر خود آدم شوم           غفلتم، قولی که بر او داده بودم را گرفت

غافل از صاحب زمان سرگرم کار خود شدم           کم کم این غافل شدن حال سجودم را گرفت

من زمیـن افـتـاده‌ام اما به دادم مـی‌رسد           آن که مهرش روز اول تار و پودم را گرفت

روزگـاری می‌شـود نام حـسین بن عـلی           با دعای فاطمه گفت و شنودم را گرفت

جان فدای خواهری که ناله زد در قتلگاه           خون پاک حنجرت کل وجودم را گرفت

خوب شد زهرا ندید و خوب شد حیدر ندید           سایۀ دست کسی روی کـبودم را گرفت

مـوعـد دیـدار تو راحت نمی‌آید به دست           طینت پاکـیزه با غـفـلت نمی‌آید به دست

شد شب قدر و همه درهای رحمت باز شد           درک امشب بی‌گمان راحت نمی‌آید به دست

چه کنم شب های احیا هم اگر غفلت کنم           وای بر من دیگر این فرصت نمی‌آید به دست

نوبـتی باشد اگر هم نـوبت زاری ماست           رستگاری خارج از نوبت نمی‌آید به دست

هرچه به من می‌دهند از باب خلوت می‌دهند           چیز قابل داری از جلوت نمی‌آید به دست

بی‌گمان نابرده رنج از گنج ها بی‌بهره‌ام           روضۀ رضوان که بی‌زحمت نمی‌آید به دست

هرکه با تقوا شود نزدت گرامی می‌شود           تا نـباشـم بـنـده شـأنـیت نمی‌آید به دست

شکر نعمت نعمتم افزون کند با این حساب           تا نباشد سجده‌ای نعـمت نمی‌آید به دست

هرچه فرصت داشتم با دست خود سوزانده‌ام           مهلتی دیگر از این بابت نمی‌آید به دست

گریه غـسل تـوبۀ هر دیـدۀ آلـوده‌ای ست           تر نشد چشمی اگر همّت نمی‌آید به دست

شیعیان مرتضی مثل خودش با غیرت اند           بی‌ولای مرتضی غیرت نمی‌آید به دست

از ازل روزی رسانم حیدر است و رزق من           بی نگـاه ویـژۀ حضرت نمی‌آید به دست

حال خوش، توفیق اشکِ بر شهید کربلا           جز شب جمعه شب رحمت نمی‌آید به دست

تـشنه‌های سیم و زر آخـر نفـهـمـیدند که           با جسارت کوهی از ثروت نمی‌آید به دست

چه به روزت پنچۀ شمر لعین آورده است؟؟           یوسف خوش چهره گیسویت نمی‌آید به دست

مصیبت است که با ذوالفـقـار هم بوده            بـرای یـاری دین جـان نـثـار هم بوده

هم اهل ذکر و مناجات و خواندن قرآن            بـرای گـریـه شـدن بـی‌قـرار هـم بوده

مگر غریب تر از این؟! که دشمن حیدر            کــنـار او وســط کــارزار هــم بــوده

کدام درد، از این بیـشتـر که قـاتـل او            به وقت ضربه زدن روزه دار هم بوده

فـقـط نه در سحـر قـدر، دشمـن مـولا            به ظهـر کرب وبلا پا به کار هم بوده

همیشه اهل نماز شب است این دشمن            نماز خـوانـده ولی نـیـزه دار هم بوده

نه اینکه هر که علی گفت انقلابی شد            که دشمـن عـلـی اهـل شعـار هـم بوده

همیشه شیعۀ حیدر میان معـرکه است            به نخـل بسته شده سر به دار هم بوده

خـدا کـنـد که بگـویـنـد بعد رفـتـنـمـان            شهید، شیـعـۀ چـشـم انـتـظـار هم بوده

طاعات ما اگر چه ز یأس و کسالت است            ما را فقط ز دوری و هجران ملالت است
بهـره نـمی‌بـرم ز مناجـات نیـمـه شب            وای از عبادتی که سراسر کسالت است

این نفس بد مرام مرا پیر خویش کرد            عمری که رفت حاصل دنیا ضلالت است
وقت دعا به غـیر تو مشغـول می‌شوم            این بی‌توجهـی به تـباهی دلالـت است
من در خور ضیافـت خـوب تو نیستم            شرمـنـده‌ام ز آمـدنی که بـطالـت است
قـصـدم نـبـود رو بـروی تـو بـایـسـتـم            این جرم بی‌حساب ز روی جهالت است
بایـد کسی کـرم کـند و واسـطـه شـود            طاعات من که مایۀ شرم و خجالت است
خوش بخت بنده‌ای است که رزقش حسینی است            حُب الحسین عاقبت او را کفالت است
دین بی ولای فـاطمه کفـر مسلم است            ایمان فقط به نام علی با اصالت است
دور فـسـاد و فـتـنه گـری‌ها سـر آمـده            دل‌هـا به انـتـظار امـیـر عـدالـت است
کی می‌شـود بـیایـد و ما را نشـان کند            ما را کـنـار سفـرۀ خود میـهـمـان کند